Hepimizin küçükte olsa korkusu, fobisi vardır. Yılan, örümcek, kedi, köpek, kapalı alan, su, hastalık korkusu vs. Fobi; kişinin, belirli nesneler ya da durumlar karşısında duyduğu, kapıldığı baskılı, kaygılı, olağan olmayan, hastalık derecesinde güçlü korku demektir.
Korkunun kaynağını belki korkunun sahibi bile bilmez ama vardır illaki bir kaynağı veya tetikleyici unsur. Geçmişte yaşanan bir travma, bir olay bu korkulara sebep olmuş olabilir. Olayın yaşandığı andan sonra benzer bir durumla veya aynı duyguyu hissettiren olayla karşılaşıldığında, tehlike yoksa bile vücut kendini koruma altına almak için savaş moduna girip panik butonuna basmaktadır. O anda vücudumuz, beynimiz olayın gerçekliği ile değil, hafızadaki durumla ilişkilendirip aynı durumu yaşayacağını sanmakta ve alarm vermektedir. Yavaş yavaş bizi kontrolü dışında bırakmaktadır. Kilitlenmiştir. Otomatiğe bağlamış robot gibi mantık devre dışıdır. O anki korkuyu, yaşam mücadelesini bizden başkası anlayamaz. Biz bile verdiğimiz tepkiyi garipseriz belki ama ne çare. Böyle anlarda“ Bundan korkacak ne var ki…”, “Niye korkuyorsun?”, “ Çocukça hareket etme”, “Bak… gel …dokun kediye bir şey yapmaz”, “Panik yapma öldürmez yaa” gibi telkinler fayda etmez, etmeyecektir. Tam tersine kızgınlık yaratacak ve anlaşılamadığımız için üzüntü verecektir. Çünkü beyin savaş halinde iken konuşulanları duyar ama umursamaz.
Fobini tanımından da anlaşılacağı gibi güçlü bir korku demektir. İnsanların fobilerini, kaygılarını küçümsemeyelim. Yaşamadan anlaşılacak duygular değildir. Biz cesur olabilirsiniz ancak korkuyu yaşayan kalp krizi bile geçirecek noktaya gelebilir. Biz korkularımızla yüzleşip üstesinden gelebiliriz ancak başkasın korkuları ile eğlenmemeliyiz, dalga geçmemeliyiz. Yaşanan korku bize basit de gelse; bu ciddi bir travma sonucu da oluşmuş olabilir. Korku duygusunu ancak yaşayan bilir.
Sükeyna
Yorumlar kapalı.