Yorgun Savaşçı
Sırtımda ağır bir yük var, taşıyamamaktan korkuyorum. Neden kendime kahramanmışım gibi sorumluluk yüklemişim. Her derde çare olabilecekmişim, her mutsuzluğa mutluluk olabilecekmişim gibi çırpınıyorum. Sanki ben olmasam çevremdeki birçok kişi zorluk çekecekmiş duygusu. Kendimi, hayatımı hep ikinci plana atıp neden önce başka hayatların yaşanması için çaba harcıyorum. Neden kendi hayatımı önce yaşayıp, kendi enerjimi toplayıp daha sonra gücümün sınırlarında dertlere çare olmaya çalışmıyorum. İnsan kendi hayatına bir şeyler katmadan, yaşamadan, mutlu olmadan başkalarını ne kadar mutlu edebilir, ne kadar yardımcı olabilir. Tükenmez mi? Evet tükenir, tükendim. Kendimi güçlendirmeden, sırtıma aldığım sorumluluklar altında ezilmeye başladım.
Ve anladım ki ben kahraman değilim. Ben kurtarıcı değilim. Her derde derman olacak gücüm kudretim olamaz. Dünyadaki yoksulluğu bitiremem, hastalıklara deva olamam. Başı her derde girene yetişemem. Neden kahramanlık rolü üstleniyorum? Çare olamadığım hastalıkların, marazların sebebi benmişim gibi, yoksul olanın parasını ben almışım gibi, başı dertte olanın sebebi benmişim gibi her şeye karşı kendimi suçlu hissetmek neden? Acaba bu kurtarıcılık rolü, aşırı hassasiyet mi, gerçekten insan olmaktan mı? Uzman birini sormak lazım belki çok farklı sebepler sunacaktır. Ama bence gerçekten insan olmaktan, hassas olmaktan olsa gerek.
Peki, bu durumu yaşayanlar, yükümüzü nasıl hafifletebiliriz? Önce kendimize yardım ederek. Önce kendimizden sorumluyuz çünkü. Önce kendi bohçamıza bir şeyler koymalıyız ki çevremizdekilere de dağıtabilelim. Kendi bohçamız boşken oradan hiç bir şey veremeyiz kimseye. Burada bencillikten, bireysellikten bahsetmiyorum. Aşırı vericilikten, aşırı hassasiyetten, aşırı sorumluluk hissinden dolayı suçluluk duygusu yaşanan durumlardan bahsediyorum. Kendimize faydamız yoksa başkasına da olmaz. Kendimize sevmezsek sevgi dağıtamayız. Dinlenmezsek koşamayız, kendimize vakit ayıramazsak başkasına ayırdığımız vakitler içerisinde kayboluruz. Sağlığımızı ötelersek kimseye çare olamayız. Kendi derdimizi çözmeden başkasının derdiyle tükeniriz. Ve öyle bir an gelir ki hiç yapmak istemediğimiz şeyi yaparız. İsyan ederiz. Kendi hassasiyetimizin suçlusu diğerleriymiş gibi kızarız, öfkeleniriz onlara. Onca zaman yaptığımız fedakarlıkların hepsini çöpe atmış oluruz. Ve biri de dönüp der ki ; “ Yapmasaydın! Kafana silah mı dayadık?” o an anlarız hatamızı ama kendimizden o kadar çok vermişizdir ki geriye bir şey kalmamıştır. Bu durumu yaşamamak için kendimizi sevmemiz, kendimizi yaşamamız lazım. Kendimize vakit ayırmadan olan vaktimizin hepsini vermemeliyiz, kendi hayatımızı yaşamadan, başkasının hayatını yaşamamalıyız. Güçlü olmadan kahraman olamayız, ancak yorgun bir savaşçı oluruz.
Sükeyna
Yorumlar kapalı.