Bazen tükendiğimizi hissettiğimiz anlar olur. Kolumuzu kaldıracak gücümüz kalmaz. Her şey üstümüze üstümüze gelir. Kalbimiz atmak, beyin düşünmek, dil söylemek istemez. İsyan etmekte bize suçluluk hissettirir. Ama bir yandan bir dağın başına çıkıp avazımız çıktığı kadar “Yeterrrrr!” demek isteriz. Bu kadarı bize fazla gelir, bedenimiz kaldıramaz, beynimiz kaldıramaz, tükenmişizdir. Dolu bardağa bir damlanın fazla gelmesi gibi. Bir damlacık küçük bir söz dahi söylense bardak dolmuştur artık taşırır o damla bardaktaki suyu. Suçlu o damla değildir ama onca biriken çaresiz bırakan şeyleri değil de o son sözü söyleyene kızarız. Aramasınlar, sormasınlar, nasılsın demesinler. İğne gibi batar “Nasılsın?” sorusu. Bulunduğumuz çaresizliğin, tükenmişliğin derdine derman olmaz bunlar. Tam tersine dalga geçiliyormuş gibi hissederiz. “Susun, çare olamıyorsunuz, bari susun! Sahte şefkat göstermeyin! ” demek gelir içimizden Her şeyi bırakıp gitmek isteriz. Bir an hayat anlamsız olur. Sorular üşüşür zihnimize; Niye buradayım? Niye yaşıyorum? Hayatın amacı ne? Benim hayattaki rolüm ne?
Çaresiz hissettiğimiz O an mümkünse her şeyi bırakıp kendimize vakit ayıralım. Bir damlanın taşmaması için ona yer açalım. Sevdiğimizin yanına gidelim gözlerine bakıp sevgisini hissedelim. Annemize sarılıp kokusunu içimize çekelim. Bir bahçeye, ormana, akarsuyun yanına gidip uzanalım toprağa, gökyüzünü seyredelim. Doğayı dinleyelim. Hayvanları, kuş seslerini dinleyelim. Bir karıncanın yuvasına nasıl bir çabayla kendinden büyük yiyeceklerini taşıdığını izleyelim. Gözlerimizi kapayıp rüzgarın yüzümüze değdiğini hissedelim. Huzuru hissedelim. Yaşamın bizim gördüğümüzden daha büyük daha gizemli olduğunun, koca kainatta bir damla olduğumuzu, çaresizliğimizin de bu damlada ancak bir zerre olduğunu farkına varalım.
Hayat sorulara cevap aramakla değil, yaşayarak anlam bulur.
Sükeyna
Yorumlar kapalı.