Hayat, kendisiyle yüzleştiğimiz ilk dakikalardan başlatır çemberini çevirmeye. Hayatın kendisi espri yapar ama bizden ciddiyet bekler. Eğlenir bizimle, savurur oradan oraya ama bizim dik durmamızı yıkılmamamızı bekler. Dalga geçer bizimle, bakalım zorluklara ne kadar dayanacak, der. Çok geçmiştir bizim gibisi Hayat çemberinden. Hiç yabancı değildir bize.
Hayat, sevmez genel isteklerde bulunmamızı, ne istediğini de anlamaz ayrıntı ister. “Ev istiyorum.” “Hangisini, nasıl bir ev istedi acaba?” Kapıdan görünüp ben istiyorum diyip çıkıp gideni O’da unutur. Öyle maymun iştahlı olup araba da istiyorum, ev de istiyorum, para da istiyorum diyeni umursamaz, isteği olsun diye beklesin boşuna. Hayat kendini ona bırakanı da sevmez. Bırakır onu çemberine dönsün dursun. Ne de olsa bir hedefi, gayesi yok, der. Kendine kafa tutanı da sevmez, küçümsendiğini düşünür.
Hayat sabırlı olanın, disiplinli olanın, ne istediğini bilenin yanındadır. Net olanı sever. Kendinde emin olanların yolunu açar. Yarım ağızla değil canıgönülden istenen istekler çemberi bir döndürür ki, bir bakarız isteğimiz oluvermiş. Bizim ne kadar azimli, ne kadar istekli ve sabırlı olduğumuzu görmek ister. İstediğimiz şey için gözlerimiz parlamalı, kalbimiz çarpmalı, tutkulu olmalı, adım atmalıyız. O güçlü enerjiyi hissettiğinde, Hayatın Çemberi bizim için dönmeye başlar.
Sükeyna
Yorumlar kapalı.