Tarih bana bakıyor; ben tarihe. Ve diyor ki; İhtişamlıyım, ölümsüzüm, geçmişin yükü ben de. Yaşanan kahramanlıklar, mutluluklar, aşklar bende. Yanlışlar, acılar, ölümler bende. Kötülüklerle, düşmanla savaşlar bende. Doğayla savaşta hayatta kalma sırları bende. Hayatta kalma mücadelesi bende. Kanın bende, toprağın, ağacın, suyun, havan bende. Hastalığın çaresi bende. Senin bugüne gelme nedenin bende. Ben neden böyle taş kesilmiş bakıyorum sanıyorsun; geçmişin ben de. Her verilen tahribattan sonra yine de ayakta dimdik kalmaya çalışmak bende. Sen kimsin? Önümde küçücük duran insanoğlu. Beni yok sayan, nerede yürüdüğünü bilmeyen, en fazla 100 yıllık ömrü olan bir canlı. Ama bir o kadar da bilmiş, sanki benden daha uzun yaşayacakmış gibi kibirli ve aç olan sen. Bu kısa ömrü için yüzyılları düşünmeden yakıp yıkıp yok etmeye çalışan, ölmeyecekmiş gibi her yere her şeye, bana bile küstahça sahip olmaya çalışan zavallı bir canlı. Bir yandan diyar diyar beni izleyip böbürlenirken, bir yandan bitmez heveslerine kapılıp beni yok etmeye çalışan sen. Kafamı kaldırıp topraktan ben buradayım dediğimde bile üstüme toprak atan, taş diken sen. Sen kimsin ki! Bugün varsın yarın yok! Ama ben hep buradayım. Senin her yaşadığın zamanla daha büyüyerek buradayım. Seni seyrediyorum. Beni yok etmeye çalışma. Ben senin geçmişinim, geleceğinim. Ben senim. Ben tarihim. Aynı milletten aynı ülkeden aynı dünyadan bile olmasak. Beni anlamaman, ölümcül hataların tecrübesini öğrenmeden yeniden aynı hatalarla ölüme gitmendir. Beni yok sayman yok olmandır.
Sükeyna
Yorumlar kapalı.