Çeşitli nedenlerden dolayı köyünden, memleketinden ayrılıp çok güzel yerlere giden insanlar yaşın ilerlemesiyle memleket özlemi yaşamakta ve memleketinde son nefesini vermek istemektedirler. 65 yıl önce ayrıldığı köyünü hep özleyen ve imkânı olsa tekrar gidip orada yaşamak isteyen babamın köyünü ve özleminin sebebini çok merak ettim. Saatlerce çakıllı, virajlı yollardan geçerek bu köye vardım. Şaşkınlığımı gizleyemedim. Kurak, suyu olmayan, yolu olmayan, yeşili az, dağlık alandı babamın özlediği yer. Ama babam için dünyanın en güzel yeri.
O kadar iyi yaşam koşullarına rağmen doğduğumuz yeri neden özleriz. Özleriz çünkü çocukluğumuz orada bizi beklemektedir. Özleriz ilk heyecanımızı, ilk kavgamızı, ilk korkumuzu, ilk kahramanlığımızı, ilk arkadaşlık duygumuzu, özleriz ilklerimizi. Özleriz annemizin ekmek pişirmesini, babamızın arkamızda dağ oluşunu. Kardeşlerle daha çıkar kavgamızın olmadığı sarmaş dolaş hallerimizi. Birlikte başlı ayaklı uyumamızı. Çocuk olduğumuz için gösterilen şefkati. Dünyanın zalim halini bilmeden umursamadan oyun oynayışımızı. Dünyanın yükünü taşımadan, gelecek kaygımız olmadan yaşayan hallerimizdeki duyguyu özleriz.
Özleriz toprağımızı, köyümüzü, mahallemizi, ilimizi, memleketimizi. Çünkü fidanımız orada köklendi. Köklerimizin ilk toprağa tutunduğu, kaldığı yeri özlemekteyiz. Kendimizi doğduğumuz yere ait hissetmekteyiz. Ne kadar değişse de bizi yadırgamayacağını, yıllar geçse de kabul edeceğini biliriz. İyi, kötü, zengin, fakir, genç, yaşlı, vefasız, her halimizle kabul eder bizi. Her ne kadar sılada refah içinde bir hayat, iyi komşularımız, arkadaşlıklarımız olsa da kendimizi ait hissedemeyiz buralara. Hep bir emanet hayat yaşarız, hep bir eksik, hep bir yabancı. Köklerimizdir bizi çağıran sen buraya ait değilsin diyen. İnsanın en çok eksikliğini hissettiği aidiyet hissi özlemini daha da körükler.
Aslından ne çocukların duyguları değişti. Ne insanlar ne de bayramlar. Biz büyüdükte içimizdeki çocuk doğduğu yerde kaldı.
Yazar : Sükeyna
Yorumlar kapalı.